Nagi instynkt: wszystkie części po kolei – Gdzie oglądać serię filmów?

Zobaczcie wszystkie części serii filmów „Nagi instynkt” wraz ze wskazówkami, gdzie można je obejrzeć online. Kiedy „Nagi instynkt” debiutował w kinach, Paul Verhoeven miał już za sobą kilka lat życia w Stanach Zjednoczonych, dokąd przeprowadził się z rodzinnej Holandii. Mimo pewnej renomy, głównie w kręgach festiwalowych, była to jeszcze sława umiarkowana ze względu na jego europejskie produkcje. Wszystko jednak zmieniło się po sukcesach „Robocopa” (1987) i „Pamięci absolutnej” (1991), które uczyniły go jednym z najbardziej kontrowersyjnych twórców w Hollywood.

Zyskał opinię reżysera o brawurowej wyobraźni, która nie zna i nie szanuje tradycyjnych, zwłaszcza moralnych, ograniczeń. Thriller z udziałem Sharon Stone i Michaela Douglasa, mimo sensacyjnej otoczki, wyróżnia się połączeniem romansu z klimatem amerykańskiego filmu noir. Bardziej wyraziste niż w innych produkcjach Hollywood podejście do erotyki sprawiło, że stał się jednym z najbardziej kontrowersyjnych obrazów 1992 roku. Nawet dla doświadczonej widowni festiwalu w Cannes film okazał się „szokujący„, co jest niebywałym osiągnięciem.

Nagi instynkt (1992)

W filmie Verhoevena, Sharon Stone stanęła przed ogromnym wyzwaniem. W swojej autobiografii aktorka opisuje trudne chwile na planie, mówiąc o koszmarach sennych i innych dolegliwościach. Co gorsza, jej wynagrodzenie było 28-krotnie niższe niż Douglasa, a jej nazwisko nie znalazło się nawet na oficjalnym plakacie filmu. Szczególnie kontrowersyjne okoliczności dotyczyły sceny na komisariacie, gdzie poproszono ją o zdjęcie bielizny pod pretekstem, że biel „odbija światło”. > cały film z lektorem

Ta słynna sekwencja miała negatywne skutki dla kariery Stone: utraciła prawo do opieki nad dzieckiem. Naruszyła swoją reputację w branży (na ceremonii Złotych Globów jej nominacja stała się przedmiotem kpiny). W obecnych czasach, kiedy nagość w kinie i telewizji stała się normą. A uzasadnianie dyskryminacji i nadużyć na podstawie ubioru kobiet jest coraz bardziej potępiane. Trudno pojąć, dlaczego jedna scena miała tak drastyczne konsekwencje dla Stone.

Widać wyraźnie, że koszt, jaki poniosła aktorka, był nieadekwatny do kontekstu filmu Verhoevena. W słynnej scenie przesłuchania to postać Tremell dominuje nad zakłopotanymi policjantami, prowokując ich swoim zachowaniem. Prawdziwa kontrowersyjność „Nagiego instynktu” nie opiera się już na erotyce czy brutalności. Ale raczej na głębszym przekonaniu, że kobieta nie może być jednocześnie pewna siebie i szanowana. Na szczęście, w XXI wieku takie stereotypy są coraz bardziej rzadkością.

Nagi Instynkt 2 (2006)

Chyba niewielu liczyło na to, że kontynuacja „Nagiego instynktu” przyniesie kinematograficzną rewelację czy nowatorskie rozwiązania. Wielu być może spodziewało się kolejnej, przeciętnej odsłony opierającej się na sukcesie oryginału. Ale trudno było przewidzieć, że efekt końcowy będzie tak daleki od oczekiwań. Po kilku dniach od seansu i próbie zrozumienia zawartości filmu, trudno mi wskazać jakiekolwiek elementy, które mogłyby usprawiedliwić decyzję o obejrzeniu go w kinie. > cały film z lektorem

Jeśli ktoś decyduje się na obejrzenie tego filmu, to chyba tylko dla przyjemności przekonania się, że nie tylko w naszym kraju można stworzyć coś poniżej oczekiwań. Każda scena pokazuje brak wizji reżysera oraz nieumiejętność kierowania postacią głównej bohaterki. Wspominając postać Catherine Tramell, kreowaną przez Sharon Stone w oryginale, mamy przed oczami postać złożoną. Pełną seksapilu, cynizmu, fascynującą, ale jednocześnie budzącą respekt i obawę. Nowa wersja Catherine to jednak tylko produkt chirurgii estetycznej – dzieło umiejętności chirurga, piękne, ale jednocześnie sztuczne.

Ta postać jest pusta w środku, zbudowana jedynie na powierzchownych gestach i wymuszonych tekstach, które raczej budzą niezręczność niż zainteresowanie. Z Catherine – mistrzyni manipulacji, która zawsze miała mężczyzn pod kontrolą, stała się jedynie karykaturą femme fatale. Jakby wyjętą z drugorzędnej powieści graficznej, nieautentyczną i przesadzoną. Stone staje się nieznośna zwłaszcza obok mdłego Morrisseya, który nie pokazał swojego aktorskiego potencjału. Być może przytłoczony przez postawę Stone lub po prostu niewłaściwie kierowany przez Catona-Jonesa.